Kaj roža se skriva vu gusti taj mrak,
a meseca draga ju srebreni trak?
Kaj roža tak moli vu tihu tu noć,
kaj žal joj je dana, koj prešel je proć?
Kaj roža je tužna, kaj vehne zaran;
a sunce bu skoro, ni dalko vre dan?
Metula si čeka, al on se ne vrne,
na svoje je roža ga zranila trne.
Metula je drugomu dišati znala
i drugomu bela se dragati dala.
Povem ti ja, duša, kaj tužna si sada:
Pozabit se nemre, kaj imaš još rada!
