Dok crvene hrakotine iz mitraljeza
zvižde po plavog neba beskraju;
Skerletne ili zelene, dok kralj se zeza,
Bataljuni se brojni u vatru stropoštavaju;
Dok strašno ludilo drobi i u 5
gomilu dimnu stotine ljudi pretvara,
- Siroti mrtvaci! u ljeto, u travu, u radost tvoju,
Prirodo! ti koja te ljude u svetosti stvara.
- On je Bog! koji se smije prostirkama damastnima 9
na oltarima, tamjanu, velikim zlatnim kaležima
koji se u ljuljuškanju uspavljuje radosnim klicanjima.
On se budi, kad majke u gomilama12
pune zebnje, i plaćući pod svojim crnim kapama,
njemu daju veliki talir u svojim rubcima.
